Toen we tijdens de voorbereiding van onze reis van april 2014, de hike naar de White Domes planden, was er daar nog zo goed als niets van te vinden op internet. Ik had enkel eens een foto met een of andere summiere beschrijving gezien. Maar het opzoeken van dergelijke ‘onbekende’ plekken maakt net ook de voorbereiding van reizen zo leuk.
Na heel wat speurwerk, onder andere via Google Earth en contacten met Amerikaanse vrienden, vonden we een route die ons naar dit kleurrijke gebied zou brengen. Want vergis je niet, ondanks de naam “White Domes” is het een bijzonder kleurrijke omgeving.
Deze hike bestempelden we in 2014 als “de mooiste die we ooit in het Zuidwesten gedaan hebben”. Inmiddels weeral veel nieuwe gedaan, maar deze blijft absoluut in de top 3, en misschien zelfs nog altijd op nummer 1.
Het was dan ook maar logisch dat deze hike zou opgenomen in deze groepsreis en we kunnen alvast zeggen dat alle medereizigers deze keuze volledig konden begrijpen.
Jammer genoeg kunnen Ingrid en Jean-Paul niet mee met ons. Ze hadden beiden last van wat fysieke kwaaltjes (aanvulling: bij thuiskomst zou zelfs blijken dat Ingrid kampte met een longontsteking) en besluiten dan ook wijselijk om deze toch wel vrij zware tocht niet mee te doen. Heel jammer want ik was graag met de voltallige groep naar boven gegaan.
Het ontbijt in het Canyons Boutique Hotel is altijd van het beste wat we in de VS krijgen en we kunnen dan ook goed een stevig ontbijt gebruiken voor de hike van vandaag.
Het is nog zowat een uurtje rijden vooraleer we bij de trailhead komen. Daarvoor moeten we een stuk dirt road rijden, maar deze ligt er gelukkig heel goed bij. In de blog van 6 april 2014 kan nog heel wat meer info gevonden worden van deze schitterende hike en er staat ook een video in van deze dirt road.
Vandaag kunnen we niet zo ver rijden als in 2014, om de eenvoudige reden dat men een echte parking inclusief toiletten aan het aanleggen is. Ai ai ai, als hier ook maar geen al te grote massa op afkomt. Er wordt hier echter ook heel wat aan rotsklimmen gedaan en we hopen dat dit de reden is van de parking.
De rugzakken worden gevuld met spijs en - heel veel - drank en we starten rond 9:30u.
Het gaat al direct vrij stevig omhoog en een eerste stop is altijd bij Water Canyon, een heel mooie, frisse plek waar we door een riviertje en langs een watervalletje moeten.
Hier zijn we reeds boven Water Canyon. We zullen continu blijven stijgen tot helemaal bij The White Domes, in totaal iets meer dan 1.000 meter (vanaf de trailhead).
Mieke zoekt een kortere weg...
...en Nathan denkt al "aan wat ben ik hier begonnen?"...
Eerst nog wat zonnecrème smeren want het is op dat uur al een behoorlijk sterke zon die ons verwarmt.
En dan beginnen we écht aan de beklimming...nog zowat 700 meter stijgen, maar wel in een schitterende omgeving. En uiteraard zijn we opnieuw helemaal alleen met ons groepje van 13.
Eigenlijk is er maar 1 echt moeilijke plaats, waar men best wat hulp kan gebruiken om op die smalle richel te komen. Maar er zijn dan ook voldoende helpende handen aanwezig.
En Filip, die sukkelaar, mag alleen zijn streng trekken... Maar hij heeft dan ook al een jarenlange ervaring als muurklimmer.
Hoe hoger we komen des te mooier het landschap wordt. En dat zal zo evolueren tot helemaal boven. Niet verwonderlijk dus dat wij dit nog altijd als een van de mooiste hikes van het Zuidwesten beschouwen.
Even bekomen na de steilste klim van deze hike.
Even wijzen aan Nathan, Peter en Filip van waar we komen...
Nu volgt er een relatief vlak plateau waar er nog hier en daar wat water stroomt.
Samen met Peter
We beginnen aan onze laatste beklimming, niet meer de steilste van de hike. En bovendien ook heel wat fotostops onderweg.
Zoon en vader...net als 3 jaar geleden genietend van de schoonheid van deze natuur.
...behind the scenes...
...en het resultaat...
Peter ziet het helemaal zitten. De vermoeidheid wordt hier ook snel vergeten.
Een laatste inspanning richting White Domes.
En dan opent zich een totaal andere wereld...The White Domes...
Vanaf de top zien we de rode rotsen van Zion NP liggen.
Iedereen verkent dit gebied op zijn eigen manier en dat levert soms leuke plaatjes op.
Zoon Nathan en papa Filip
Peter en Mieke tijdens de lunch
Nog wat foto's tussendoor vooraleer we ook lunchen.
Maar de plicht roept en geen enkele landschapsfotograaf kan hier langer dan een half uur de camera onbenut laten...
Samen met Filip, Nathan en Tomas
Ik zoek met Nathan en Filip wat hogere regionen op om volgende foto's te nemen.
Leen als een klein stipje in een majestueuze omgeving.
The White Domes en wijde omgeving
Peter en Mieke, puur genietend...
En samen met Leen
Hoe lager de zon komt, hoe warmer de kleuren ook worden van de orange/rode rotsen.
Mieke en Leen mogen uiteraard ook hier niet vergeten om hun "Katrien-foto" te maken...
En dan is het tijd voor een groepsfoto...
We hebben nog een lange fotogenieke afdaling voor de boeg, en een autorit van zowat een uur, dus stilaan tijd om terug naar beneden te gaan.
Sabine en Leen
Het is slechts een boompje, maar toch heeft het iets speciaal, niet in het minst door de omgeving waarin het moet zien te overleven.
Filip, Sabine, Leen en Tomas klaar voor de terugweg. De anderen van de groep zijn al eerder vertrokken en doen de afdaling op hun eigen tempo.
Wij kunnen echter nog wel wat tijd gebruiken voor een zoveelste foto...
In elke groep is er altijd wel 1 clown en bij ons was dit Filip. Overigens enkel maar positief bedoeld 👌.
We komen opnieuw bij het enige echt moeilijke punt en hier toont Filip nogmaals wat het voordeel is van jarenlang muurklimmen...
Ook opnieuw door Water Canyon
En nog iets verder komen we ook weer voorbij de mooie arch, The Eye of Heaven.
We zijn bijna beneden, maar toch loopt en springt Leen nog als een hinde, zo snel zelfs dat de camera geen tijd heeft om scherp te stellen 😉.
Het is al tegen 18 uur als we opnieuw bij de auto komen, maar iedereen is het er over eens dat dit echt een fantastische hike was. De tocht was niet voor iedereen even makkelijk, maar we zijn toch met de volledige groep boven geraakt, ondanks de bronchitis van Sabine en de pijnlijke voet van Herbert. Respect daarvoor.
We hebben in totaal iets meer dan 11 km gestapt en daarbij meer dan 1.000 hoogtemeters overwonnen. Niet de afstand dus maakt deze hike lastig, doch wel het aantal hoogtemeters over een relatief korte afstand.
Het weer: wolkeloze dag bij 20-25°C
Overnachting in Quality Inn Zion
Aantal gereden km: 123
Haha, ik als hinde :-) Voor mij was de tocht naar de White Domes ook een van de meest schitterende hikes die ik ooit deed! Voor de lezer van deze blog: hoe mooi de foto's ook zijn ... wat je ervaart als je daar in die onwezenlijke natuur loopt, is niet te vatten in foto's en ook niet in woorden xxx
BeantwoordenVerwijderen